این پژوهش که از داده‌های استنادی اسکوپوس استفاده کرده است دانشمندان را در 5 حوزه موضوعی اصلی، 22 حوزه موضوعی فرعی و 176 رشته طبقه‌بندی نموده است. شرط ورود پژوهشگران به فرآیند رتبه‌بندی انتشار حداقل 5 مقاله بوده است. در مجموع تقریباً8 میلیون دانشمند مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته‌اند.
در لیست نهایی  علاوه بر 100 صدهزار نفر برتر، 2% برتر هر حوزه موضوعی به فهرست نهایی اضافه شده است در این لیست  نام 1154 دانشمند ایرانی به چشم می‌خورد. 
بررسی دانشمندان ایرانی حاضر در این لیست نشان می‌دهد دانشگاه‌های تهران، علوم پزشکی تهران و علم و صنعت بیشترین تعداد پژوهشگران حاضر در این فهرست را به خود اختصاص داده اند.

در این پژوهش یک شاخص ترکیبی (Composite Score) پیشنهاد و با دو رویکرد محاسبه شده است؛ 
رویکرد اول: استناداتی که از سال 1996 تا 2019 به مقالات منتشر شده در بازه زمانی 2019- 1960 داده شده است(جدول S6) را در نظر گرفته و محاسبه امتیازات را در دو حالت (الف: با در نظر گرفتن خود استنادی و ب: بدون درنظر گرفتن خود استنادی) ارائه کرده است.  
رویکرد دوم: برای محاسبه و ارائه لیست نهایی تنها استناد مقالات 2019 به مقالات سال‌های 2019-1960 را در نظر گرفته است(جدول S7)، مثلاً شاخص 19h که بخشی از شاخص ترکیبی است، به این صورت محاسبه می‌شود: 19h برای یک فرد برابر با تعداد مقالات وی است که در سال 2019 حداقل به اندازه همان عدد استناد دریافت کرده باشد و هیچ عدد بزرگتری از مقالات با این خاصیت وجود ندارد. در این رویکرد نیز امتیازات یکبار با در نظر گرفتن خود استنادی و بار دیگر با حذف خوداستنادی ماسبه شده است.

حوزه موضوعی هر پژوهشگر، حوزه موضوعی در دسته‌بندی Science-Metrix است که پژوهشگر در آن بالاترین جایگاه را دارد. درکل با افزودن خوداستنادی به رتبه‌بندی براساس کل سابقه (Career-Long) 4.9 درصد از دانشمندانی که در 2% برتر حوزه موضوعی خود بودند، از لیست 2% برتر حذف می‌شوند و 0.01 درصد آن‌ها زیر 10% قرار می‌گیرند.
بیشترین تعداد نویسنده برای رشته آنکولوژی و سرطان شناسی با 230678 محقق و کم‌ترین آن برای رشته فرهنگ عامه  با 399 محقق است. 

نتایج این پژوهش در مجله Plos Biology در مقاله‌ای با عنوان Updated science-wide author databases of standardized citation منتشر شده است.